Auteur
'Geen gewoon Indisch meisje' is geschreven door de Nederlands-Indische schrijfster Marion Bloem. Zij schreef het boek in 1983 en uiteindelijk werd het in 1985 uitgegeven door uitgeverij 'Muntinga' uit Amsterdam.
Titelverklaring
De titel heeft alles te maken met de hoofdpersoon van het verhaal. Zij heeft een gespleten persoonlijkheid en is daarom alles behalve normaal. De hoofdpersoon in het verhaal wordt ook steeds gecon--fronteerd met haar anders zijn.
Het motto van het boek is de strofe die zij voorin haar boek gebruikt. Deze regels gaan over schizofrenie. Dit slaat dus weer terug op de hoofdpersoon van het verhaal, het Indische meisje. Zij lijdt aan schizofrenie en is daarom "geen gewoon (Indisch) meis-je".
Samenvatting
De hoofdpersoon in het boek is een Indische,
knappe vrouw die kamt met het besef dat ze Indisch is.
Een erg verlegen vrouw die zich niet zoveel van anderen aantrekt.
Ze woont in Nederland en omdat ze zwart is voelt ze zich anders dan de anderen.
Ze beschrijft duidelijk haar gevoelens. Ze beleeft een soort identiteitscrisis waardoor ze schizofreen wordt. Daardoor leeft zij alsof ze uit twee zusjes bestaat. Sonja en Zon.
Sonja is een soort vernederlandste Indo die later het gymnasium afmaakt, Nederlands studeert en boeken gaat schrijven.
Tot tegenstelling van Sonja, hangt Zon juist heel erg aan haar Indische afkomst.
Ze probeert het gymnasium, maar gaat van school af, daarna probeert ze de kunstacademie maar ook dat mislukt.
In veel gevallen zijn Sonja en Zon het tegenovergestelde.
In de loop van het verhaal gaan de zusjes zo verschillen, dat ze beide hun eigen leven gaan leiden. Dus eigenlijk splitst de vrouw zich steeds meer op in twee.
Twee andere belangrijke bijpersonen zijn haar moeder en haar vriend Eddie (al haar vriendjes heten Eddie) Met beide bijpersonen maakt ze een reis naar Indonesië. De Indische vrouw heeft eigenlijk een hekel aan haar moeder, omdat ze altijd streng is opgevoed. Haar moeder doet alsof er niks aan de hand is maar ondertussen komen er bij de Indische vrouw steeds meer herinneringen boven, waardoor ze woedend op haar moeder wordt.
Al die herinneringen die ze uit haar jeugd heeft en niet kan vergeten.
Ze gaat alleen maar met haar moeder naar Indonesië om haar vaders laatste wens in vervulling te brengen.
Met Eddie heeft ze overigens meestal een goed contact.
Je komt niet veel over Eddie te weten want het verhaal wordt vanuit de Indische vrouw vertelt. Je komt bijvoorbeeld niet te weten hoe Eddie over dingen denkt. Je komt in het algemeen niet veel over hem te weten.
Het verhaal speelt zich gedeeltelijk af in Indonesië. Dat zijn de twee reizen en de terugblikken. Het jaartal waarin het zich afspeelt maakt niet zoveel uit, het verhaal speelt zich af rond deze tijd. Hoeveel tijd ertussen het begin en het eind verloopt kan ik niet precies zeggen, omdat het boek vooral uit terugblikken bestaat.
De hoofdlijn wordt gevormd door de twee reizen naar Indonesië. Met behulp van terugblikken in het verleden en de twee reizen wordt het boek in fragmenten verteld.
Het verhaal heeft verschillende onderwerpen; het heeft iets weg van cultureel, maar ook van reizen. Ik denk dat het uiteindelijk een verhaal is over iemand die schizofreen is en haar leven beschrijft op een bijzondere manier.
De schrijfster heeft denk ik de bedoelingen dat je komt te weten hoe zo iemand zich voelt.
Ook wil de schrijfster iets over de cultuur Indonesië vertellen. Het gaat daarom ook om een Indische vrouw die een identiteitscrisis beleeft.
Compositie en tijdsverloop
Het Verhaal wordt in deze tijd verteld, er wordt alleen wel steeds teruggeblikt naar wat eerder is gebeurd, er wordt dus gebruikt gemaakt van Flashbacks, Sonja blikt steeds terug, naar de eerste keer in Indonesië, er worden geen Flashforwards gebruikt. Ook wordt er gebruik gemaakt van tijdvertraging, want soms wordt iets juist heel uitgebreid verteld, om het moment langer te maken. Ik kan niet precies zeggen hoe lang het duurt, het begint toen Sonja klein was, hier blikt ze namelijk steeds naar terug, en het eindigt, als ze ergens in de twintig is. Dus een jaar of 15. De verteltijd is 222 bladzijdes met 3 hoofdstukken, een proloog en een epiloog.
Ruimte
- Zons/Sonja’s ouderlijk huis. Dat was vroeger een typisch Indisch huis maar naarmate het verhaal verloopt, wordt dit steeds meer een Hollands huis tot grote spijt van Zon.
- Zons huis. Hier woont ze met Eddie en zit ze een geruime tijd als ze zich depressief voelt.
- Indonesie. Dit land speelt een enorm grote rol in het verhaal. Ze is er twee keer naar toe gegaan om iets van herkenning te zoeken. En eigenlijk vindt ze twee keer niet wat ze zoekt.
De wijze van vertellen
Het perspectief is wisselend. Bij het eerste stuk van het boek ligt het perspectief bij de ik-figuur, bij het tweede stuk van het boek ligt het perspectief afwisselend bij Zon en Sonja en bij het derde stuk van het boek ligt het perspectief alleen bij Sonja.
Thema
Het is belangrijk voor mensen om hun herkenning te hebben, om ergens houvast aan te hebben en als je dat niet hebt gaat het de verkeerde kant op.
Personages
- Zon: Is de ene persoonlijkheid van een Indische vrouw. Zon is hangt heel erg aan haar Indonesische afkomst. Ze is iemand die heel erg zoekt naar herkinning en voldoening. Als ze dit niet kan bereiken wordt ze depressief. Ze is de hoofdpersoon in dit verhaal omdat haar gedachten en handelingen steeds gevolgd worden.
- Sonja: Is de andere persoonlijkheid van de Indische vrouw en de oudere zus van Zon. Zij hangt helemaal niet aan haar afkomst en wil er zelfs zo min mogelijk mee te maken hebben. Ze leert daarom het Nederlandse woordenboek uit haar hoofd en maakt veel Nederlandse vriendinnen.
- Wies (Louise): Is de moeder van Zon en Sonja. Zij wil eigenlijk ook niet veel met Indonesie meer te maken hebben. Maar als ze later samen met Zon naar Indonesie gaat geniet ze daar met volle teugen van.
- Vader Zon en Sonja: Dit is een rustige man die erg veel van Indonesie houdt en vooral van ‘het Indisch zijn’ (niet te verwarren met Indonesisch). Hij heeft respect voor Zon en Zon betreurt het dan ook zeer wanneer hij overlijdt.
- Eddie: Is de vriend van Zon. Zon houdt eigenlijk helemaal niet van hem alleen wanneer ze haar Indische gevoelens onderdrukt. Daarom loopt hun relatie uiteindelijk stuk.
- Boy: Is een oude jeugdvriend van Zon. Zij had altijd al hele sterke gevoelens voor hem en heeft die haar hele leven eigenlijk gehad todat ze terug kwam van haar tweede reis naar Indonesie en er achterkomt dat hij een blonde vriendin heeft.
Motto
Als motto koos de schrijfster de strofe 'schizofrenie' van de Nederlands- Indische dichter G.J. Resink.
Gedicht 'Geen gewoon Indisch meisje'
Jij bent de dromer die ik had willen zijn
Jij leeft in de cultuur die ik had willen leven
Jij bent alles wat ik niet ben.
Jij weet wie je bent?
Ik ben niet Indisch, ik ben niet Nederlands,
ik ben niks en alles tegelijk.
Elke dag voor ik slapen ga, zie ik het gevecht tussen de twee culturen
Jij bent mij en ik ben jou